In het vorige verhaal schreef ik dat ik voorlopig niet meer wilde vliegen. Nou, dat heeft ongeveer een maand geduurd. Een vriendin van mij komt met haar man naar Azië. Het is niet al te ver van Hong Kong, dus een mooie gelegenheid om haar in China te ontmoeten. Ik spreek met hen en een Chinese vriendin van haar af in Zhangjiajie. ZhangjiaWAT? Inderdaad, probeer dat maar eens uit te spreken. De plaatsnaam zei mij in eerste instantie ook niet veel, maar het is het natuurgebied waar de film Avatar op geïnspireerd is. De Hallelujah Mountains in Avatar zijn geïnspireerd op de Heavenly Pillar in het Zhangjiajie National Forest Park.
Hoewel de stad erg toeristisch is, waan ik me hier veel meer in China dan wanneer ik in Hong Kong ben. Het lijkt een klein stadje, dat voornamelijk op het toerisme draait. Voor Chinese begrippen is het inderdaad een kleine stad, in Nederland zou het de grootste stad van het land zijn met zijn 1,5 miljoen inwoners.
Er wordt constant getoeterd en de straten zijn vrij smerig. Het is wat lastiger om mensen te vinden die Engels spreken. De eerste dagen kan ik mooi profiteren van de vertalingen van de Chinese vriendin. Heel handig, iemand die de taal spreekt. Later moet ik het doen met de vertalingen die ik haar eerder heb laten maken, veel geduld, glimlachen en handen en voeten. Dat heeft eigenlijk ook wel wat, en uiteindelijk krijg je bijna altijd de informatie die je wilt weten. De mensen zijn in elk geval hulpvaardig hier, ze proberen te helpen waar mogelijk.
We zijn in de provincie Hunan, wat betekent dat het eten erg pittig kan zijn. Afhankelijk van het gerecht dat je besteld is dit zeker zo, maar vaak is het tevens smakelijk. Ik blijf in elk geval ver vandaan van de babyvissen, de vissenmond, eenden, ganzen, kippenklauwen- en longen, varkenspoten en reuze salamander die op het menu te vinden zijn. De rochelende, smakkende en boerende geluiden kan ik helaas niet ontduiken.
De aankomst per vliegtuig was mooi, ik had direct uitzicht op Tianmen Mountain en kon ik tevens de Tianmen Cave al zien. Hoewel grot, het is meer een gat in de berg. Het is een natuurlijk gat met een hoogte van 132 meter en is daarom van ver af te zien.
Je kunt op twee manieren op Tianmen Mountain komen, per bus of kabelbaan. We willen graag met de kabelbaan gaan, maar die is helaas al uitverkocht. Het gebied is zo toeristisch dat je dagen van tevoren kaartjes moet kopen. We kunnen nog wel met de bus naar boven en beneden, dus dat doen we. De bus slingert vervaarlijk over een smalle, 11 kilometer lange bergweg naar boven. Ik heb me laten vertellen dat er 99 bochten in de weg zitten. De chauffeur houdt geen rekening met de kleinhartigheid van de passagiers en scheurt vrij hard over de weg naar boven. We zijn blij wanneer we heelhuids bij de Tianmen Cave zijn aangekomen. Om door ‘het oog van de berg’ te kunnen, moeten we 999 traptreden omhoog lopen, over wat ook wel de Stairway to Heaven genoemd wordt. Het nummer 9 lijkt wel erg vaak voor te komen hier en dat is niet zonder reden. 9 is een geluksgetal in China en betekent geluk en eeuwigheid. Na het beklimmen van de ‘Stairway to Heaven’ komen we aan bij de Tianmen Cave, ook wel ‘Heaven’s Door’ genoemd. Er valt weinig te kloppen, want de Heaven’s Door is geen echte deur. Er doorheen vliegen kan wel, dit is al meerdere malen gebeurd tijdens de World Wingsuit kampioenschappen. Een wingsuit is een pak waarin iemand kan vliegen. Een zachte landing is mogelijk met behulp van de parachute die diegene bij zich draagt.
We kunnen even uitrusten op de roltrappen die in de berg gemaakt zijn. Deze brengen ons naar de top van de Tianmen Mountain. Het is ontzettend druk, er zijn vooral veel Chinezen en tourgroepen. Onze Chinese vriendin wordt een aantal keren aangesproken. Men denkt dat zij onze gids is en ze willen graag dat zij ons ergens heenbrengt tegen een commissie. Daar werken wij mooi niet aan mee.
Wij vervolgen onze eigen weg door de drukte en maken een rondje op de Tianmen berg. De uitzichten vanaf de top zijn erg mooi en weids. We komen aan bij één van de glazen platforms aan de rand van de berg. Deze ‘skywalk’ hangt letterlijk aan de zijkant van de berg. Lopend over de glazen platen, kijk je diep de afgrond in. Eigenlijk is het veel leuker om te bekijken hoe andere mensen erover heen lopen. Sommigen lopen, anderen schuifelen of bewegen zich voetje voor voetje voort. Sommigen grijpen de railing vast of klampen zich aan hun naasten. Het grappige is dat deze acties je zeer waarschijnlijk niet zouden redden in geval van een ongeluk. Dit valse gevoel van veiligheid zorgt er echter wel voor dat de meesten hun angsten overwinnen en het hele glazen platform belopen.
De volgende dag gaan we met een minibus naar het Zhangjiajie National Forest Park. Het busje ligt bezaaid met rotzooi, zoals schroevendraaiers en verfpotten. De airco werkt niet, maar gelukkig kunnen de ramen wel open. Een uur en een rammelende rit later, zijn we in het park. Het park beslaat 398 km2, met hoogteverschillen tussen de 300 en 1300 meter. We beginnen onze hike naar de Crown Prince Peak en komen onderweg niet heel veel mensen tegen. Het begin is erg bedekt met bomen, waardoor we weinig uitzicht hebben op het park. Op deze manier wordt het traplopen beloond, hoe hoger we komen, hoe beter het uitzicht. Onderweg komen we heel wat apen tegen, brutale apen. Ik heb het in dit geval over de echte dieren, niet over mensen. Plots kijkt een aap mij aan en lijkt mij niet meer met rust te willen laten. Ik begrijp niet waarom, want mijn rugzak zit dicht en ik ben niets aan het eten. Het trekt ineens ook de aandacht van een andere aap en ik ontkom er niet meer aan. Eén van de apen vliegt mijn rugzak op, maar springt er ook net zo snel weer vanaf. We begrijpen het allemaal pas wanneer we de aap hoog in de boom een cakeje tevoorschijn zien toveren uit de aluminiumverpakking. Het cakeje dat mijn vriendin tijdens de hike in een vakje aan de buitenkant van mijn rugzak gestopt heeft en ik totaal vergeten was. Ik ben in elk geval blij dat er toch een goede reden was voor de actie van de aap en dat hij niet uit het niets zijn aanval inzette. We komen steeds meer en meer apen tegen, maar gelukkig blijven ze rustig zitten en staren ons alleen maar aan. Ik kom langs een houten paal waar een klein, jong aapje op zit. Hij kijkt me ondeugend aan en springt naar me toe. Geen idee wat deze aap van plan is, maar ik heb geen zin in een aap in mijn haren of een aap met mijn bril op. Ik steek mijn hand uit en geef het dier een high five. Het aapje springt met zijn hoofd tegen mijn handpalm aan, ketst weg en komt met zijn pootjes op de grond terecht. Hij kijkt wat beduusd naar me omhoog, maar laat het daarbij. Wat ie nou eigenlijk van plan was, zullen we nooit weten.
Bijna 3700 trapreden later, wat volgens onze app neerkomt op ongeveer 144 verdiepingen, komen we boven aan. We hebben een mooi uitzicht op de bergen, hele spitse punten bedekt met groene bomen. De mist zorgt voor een mysterieus effect. Helaas begint het vrij snel daarna te regen, waardoor we besluiten om met de kabelbaan naar beneden te gaan.
Nadat we een paar dagen samen hebben doorgebracht, moeten mijn vrienden er vandoor. Ik blijf een paar dagen langer om het Nationaal Park verder te verkennen. Om 07.00u zit ik in de kabelbaan die me naar Tianzi Mountain brengt. Het uitzicht is fantastisch, de mist die er hangt zorgt wederom voor een mysterieus effect. Mocht je trouwens denken dat je op een berg van 1500 meter hoogte in het Nationaal Park ver verwijderd bent van de civilisatie, dan heb je het compleet mis. De grote gele M van Mc Donald’s staat je trouw op te wachten op de top.
Helaas drijft de bewolking snel binnen, waardoor al het uitzicht op de spitse bergtoppen verdwenen is. De bergen van zandsteen hebben zich zo’n 400 miljoen jaar geleden gevormd. Miljoenen jaren van erosie hebben gezorgd voor de hoge, smalle en spitse bergen. Het geologisch erfgoed bestaat uit meer dan 3000 stenen pieken en pilaren, waarvan meer dan 1000 hoger zijn dan 200 meter. Naast de mooie, spitse pieken zijn er ook stenen muren, platformen, natuurlijke bruggen, smalle kloven, rivieren en valleien in het park te vinden.
In het park rijden diverse shuttle bussen rond, die je naar een andere plek in het park kunnen brengen. Dit is eerder noodzaak dan luxe, daar het park ontzettend groot is en je je midden in de bergen bevindt. In een ander gedeelte van het park, maak ik een mooie wandeling. Gelukkig is het hier minder bewolkt en heb ik uitzicht op het prachtige natuurspektakel. Dit landschap is niet te vergelijken met wat ik eerder gezien heb, het is erg bijzonder. Ik zou hier uren naar kunnen blijven kijken, ware het niet dat er honderden en honderden Chinezen in mijn buurt staan. Er zijn overal mensen, voornamelijk tourgroepen met super irritante gidsen die door hun microfoons en megafoons staan te schreeuwen. Het is veel en veel te druk hier. Met alle herrie is het bovendien moeilijk om van de natuur te kunnen genieten. In plaats van dat de natuur rustgevend werkt, werkt de omgeving nu eerder stressvol. Heel erg jammer, want het gebied is fantastisch mooi. Natuurlijk is het begrijpelijk dat zoveel mensen de plek willen bezoeken, maar dit is dus wat massatoerisme met de natuur en bezienswaardigheden kan doen.
Nadat ik de massa ontvlucht ben, ga ik richting de Bailong Elevator. Met een hoogte van 326 meter is het de hoogste buitenlift ter wereld, waarmee het een vermelding in het Guiness Book of Records heeft verworven. Het is een glazen lift gebouwd aan de rand van een hoge klif. Eigenlijk bestaat het geheel uit drie liften naast elkaar, in elke passen 50 mensen. Over de Bailong Elevator is nogal wat commotie geweest, omdat het Wulingyuan gebied waar de lift zich bevindt op de Werelderfgoed lijst staat. De lift heeft ervoor gezorgd dat een deel van het nationaal park veel beter bereikbaar is en is er mede daarom toch gekomen. Ik neem de lift naar beneden. In het begin is het wat apart, omdat je naar buiten kunt kijken lijkt het alsof je in een freefall attractie staat. Zo snel gaat het alleen niet en halverwege duikt de lift de berg in, waardoor je niets meer ziet.
Om te ontstressen ga ik tot slot een korte wandeling maken langs de Golden Whip Stream. De hele route is 7,5 kilometer lang, waarvan ik de helft loop en weer terug. Het is een riviertje aan de voet van de karstformaties, omringd door steile kliffen. Er zijn hier een heel stuk minder mensen, daar het geen deel uitmaakt van het dagprogramma van de tourgroepen. Tijdens de wandeling kom ik wel weer een heleboel apen tegen. Deze keer vallen ze mij niet lastig, maar zijn ze leuk aan het spelen in het water. Van zwemmen, tot elkaar in het water duwen, tot bommetje.
Ik wil graag het park vanuit een rustiger oogpunt bekijken, dus besluit de volgende dag een langere hike te gaan maken. Ik ben om 8.00u in het park, maar er staan alweer ontzettend veel mensen te dringen voor de bussen die je verder het park in brengen. Ze rennen schreeuwend naar de bussen alsof hun leven ervan afhangt. Je moet bijna zelf wel meeduwen en het erge is dat ze daar helemaal niets om geven. Wanneer jij denkt dat je vrij lomp iemand opzij duwt, kijken zij niet eens op. Hoewel de dag wat stressvol begint, is de hike een hele verademing.
De klim is met vlagen zwaar, maar zeker de moeite waard. Ik word beloond met adembenemende uitzichten en rustige plekken. Hier kom ik tientallen mensen tegen in plaats van duizenden. De reden dat hier geen duizenden mensen zijn, zijn de duizenden trappen. Ongeveer 8000 traptreden en 3 uur later sta ik weer boven op Tianzi Mountain, inderdaad de plek met de grote, gele M. Ik wist niet dat het kon, maar het is vandaag nog drukker dan eerder. Gelukkig heb ik er een rustige, uitdagende wandeling opzitten, waardoor ik toch even van de natuur heb kunnen genieten. Het is wat minder bewolkt vandaag en er is een prachtig weids uitzicht vanaf o.a. de Pagoda en later het Heavenly Platform. Hoewel het park erg groot is, zijn de wandelmogelijkheden relatief beperkt en is het wat lastig van de standaard ronde af te wijken, wegens de routes van de bussen. Ik maak daarom hetzelfde rondje als eerder deze week, alleen dan wat sneller. Moe maar voldaan en met zware benen, kom ik later terug in het hotel.
De volgende dag ga ik naar de Zhangjiajie Grand Canyon Glass Bridge. Wederom mag ik in de rij gaan staan om naar binnen te kunnen. In de rijen, gemaakt van stalen buizen, voel ik me net een melkkoe die naar de stal loopt. Er wordt hier alles aan gedaan om toeristen helemaal uit te melken, dus de rijen van stalen buizen zijn toepasselijk. De canyon blijkt helaas gesloten te zijn, waarschijnlijk wegens werkzaamheden. Ik kan dus slechts de grote glazen hangbrug op. Het was bij de opening ’s werelds langste brug met glazen bodem, met een lengte van 430 meter. Tegenwoordig is deze eer aan de glazen brug in Hubei, ook in China. Via tientallen glazen platen kijk je 300 meters naar beneden, de afgrond in. Daarmee is het wel nog altijd ’s werelds hoogste glazen bodem brug. Toch vind ik het niet zo eng als ik had verwacht. Misschien komt het doordat ik de glazen skywalk op Tianmen Mountain al ervaren heb en vertrouwen heb in de brug die erg sterk lijkt. Wanneer je het toch te eng vindt om op het glas te lopen, kun je er ook naast lopen. De brug is namelijk 6 meter breed en niet de complete bodem bestaat uit glas. Het is knap werk, deze brug! Het heeft tevens het record overgenomen van Macau, inmiddels is dit de plek voor de hoogste commerciële bungeejump ter wereld. Vanaf het midden van de brug, kun je 270 meter veilig ondersteboven naar beneden springen. De omgeving is wederom erg mooi en groen. Vanaf de brug kijk je uit op de zandstenen pilaren. Helaas ontsnap je ook hier niet aan de drukte. De attractie was zo populair dat deze in 2016, 13 dagen na de opening, weer gesloten moest worden. Het aantal bezoekers per dag lag veel hoger dan vooraf was verwacht en de faciliteiten moesten daarom al direct aangepast en uitgebreid worden. Er is een limiet gesteld op het aantal bezoekers, te weten 10.000 per dag. Om een indruk te krijgen van de brug en te zien hoe bang mensen kunnen zijn, kun je het volgende filmpje bekijken. Vanaf 00:38 tot 01:14 is de glazen brug in Zhangjiajie te zien.
Na de hoogste bungeejump en glazen brug ter wereld wil ik toch ook erg graag de langste kabelbaan ter wereld uitproberen. Deze brengt je in 28 minuten vanaf Zhangjiajie naar de top van Tianmen Mountain, of andersom. De kabelbaan stijgt zo’n 1300 meter en is bijna 7,5 kilometer lang. Eerst moet ik met de bus naar boven, waar ik nogmaals een rondje loop. Wegens de zware bewolking is er echter niets te zien. Wanneer ik een rondje heb gelopen, ga ik in de rij staan voor de kabelbaan. Het wordt me duidelijk dat je een ticket uit een machine moet halen, waarmee je tijdslot voor de kabelbaan bepaald wordt. Ik mag dus nog even drie uur wachten. Zucht. Gelukkig is het nog net licht wanneer ik eindelijk naar beneden mag en hangt de bewolking voornamelijk boven rondom de top. Wanneer we door de wolken duiken, heb ik een mooi uitzicht op de omgeving. Het is toch wel een bijzonder ritje. Hoewel de kabelbaan er spannend uitzag, omdat hij op sommige plekken zo hoog boven de grond hangt, valt het best mee. De weg met 99 bochten en racende chauffeur, heeft me meer hartkloppingen bezorgd dan de kabelbaan.
De afgelopen dagen heb ik heel wat mooie dingen gezien. De natuur is prachtig, maar ik kon er niet tot rust komen. Wanneer je Zhangjiajie bezoekt moet je niet alleen aan natuur denken, maar ook aan mensenmassa’s, herrie, rijen en trappen. Na een bezoek aan de plek zijn in elk geval je beenspieren goed uitgedaagd en kun je bovendien de volgende vraag beantwoorden: ZhangjiaWAT? Zhangjiajie!
Wat voor prachtig verslag dit keer! En wat ontzettend spannend zeg, die glazen brug aan de bergwand! Die link met dat filmpje doet daar goed aan! Daar zou ik ook wel eens naar toe willen!
Maar ook dat apen-avontuur mag er wezen! Die kunnen inderdaad héél brutaal zijn! Waarschijnlijk “apen” ze ons gewoon na…
Ondanks geen fietstocht dit keer is het tóch een boeiend verslag geworden!
Leuk hoor, ik heb weer genoten!
Groetjes,
Louise
Bedankt Louise! De brug is zeker spannend en het gebied is de moeite van een bezoek waard. Als het kan zou ik echter willen aanraden het hoogseizoen (juli en augustus) te vermijden. Mocht je ooit de mogelijkheid hebben om het gebied te bezoeken, dan zul je begrijpen waarom we daar niet gefietst hebben 😉
Once again the translation from Google Translate is really good and I can fully understand your writing from where I can say it is nicely done and very entertaining. Well done. I hope you keep reporting your experiences around the globe. Cheers!!!
Thanks RF 🙂 I will surely keep on writing and do my best to inform and entertain you with my stories.