Na alle reizen en onsuccesvolle sollicitaties, wordt het tijd om wat nieuws te leren. De overheid stimuleert de bevolking graag om te sporten. Je kunt je inschrijven voor diverse cursussen, met name om een nieuwe sport te leren. Het is niet bedoeld als vereniging of voor het spelen van wedstrijden. Ik hou van sporten en maak nu gretig gebruik van het uitgebreide aanbod.
Na enig aandringen van mijn man, begin ik met een cursus zeilen. Mijn man heeft veel interesse in zeilen en het zou leuk zijn als we dit samen zouden kunnen doen. Ik heb wel een aantal keer in een zeilboot gezeten en zelfs al eens ooit bestuurd. Maar ik heb nog nooit echt zelf gezeild en alleen in zo’n bootje gezeten. De cursus begint met veel theorie, waarvan ik misschien de helft kan omhouden. Daarna leren we hoe we de boot, dinghy genoemd, gereed moeten maken. Vervolgens oefenen we een paar technieken op het droge en daarna is het tijd om het water op te gaan. Ik vind het best spannend, zeker omdat het niet heel warm is en het water koud. Als het even kan dan wil ik heel graag voorkomen dat ik in het water terechtkom. Daar gaan we dan…. De eerste meters gaan prima en de eerste bocht ook. De weg terug is geen probleem, totdat ik weer een bocht moet maken. Ik doe duidelijk wat verkeerd, want de boot begint te draaien en draaien en draaien en draaien. Helemaal de controle kwijt en lichte paniek. De instructeur heeft het gezien en komt mij redden uit de vervelende situatie, zodat ik daarna weer verder kan. Nu weet ik ook wat ik niét moet doen. Gelukkig heb ik het koude water wel weten te omzeilen. Het gaat best redelijk, maar echt ontspannend is het nog niet. Nee, Marit Bouwmeester (Olympisch zeilster met gouden medaille) hoeft nog niet bang te worden voor concurrentie.
Het is weer tijd om het droge op te zoeken. Niet helemaal overtuigd of het iets voor mij is, schrijf ik me in voor een cursus jazz dance. De eerste les is nietsbelovend. Ontzettend saai, maar tegelijkertijd hilarisch. De les duurt twee hele lange uren. De leraar zegt dat hij de les alleen in Kantonees kan doen, omdat zijn Engels niet goed is. Uiteindelijk doet hij toch zijn best en legt nog redelijk wat uit in het Engels. Na drie kwartier uitleggen wordt eindelijk de muziek aangezet om een paar moves te oefenen. Daar kom ik voor, wat beweging! Helaas, na vijf minuten is het weer klaar en moeten we weer 45 minuten wachten en luisteren, totdat er weer wat op muziek gedaan kan worden. Er wordt zoveel mogelijk info uitgespuwd in een zo kort mogelijke tijd. De leraar vermeldt er graag bij dat hij het ook zo geleerd heeft van zijn leraar jaren geleden. De airco staat aan en het is buiten maar 16 graden en regenachtig en dus krijg ik het koud. Daarnaast staan we ook bijna de hele tijd stil. Ik steek mijn handen in mijn zakken. Maar hoe kan ik dat in mijn hoofd halen? De leraar spreekt mij streng toe: “Je moet wel de juiste houding aanhouden en je kunt echt niet je handen in je zakken steken ´tijdens het dansen´”. Owww, waren we aan het dansen? Daar gaat het natuurlijk mis, ik dacht dat we alleen stil stonden en moesten luisteren.
Later in de les komt de leraar wat tips geven. Ja, we mogen bewegen en moeten zelfs wat oefeningen doen. Meneer de leraar komt de positie van mijn voeten en die van enkele anderen corrigeren, we staan schijnbaar niet goed genoeg. En dat kan écht niet, want zo zouden we wel 50 punten minder scoren bij de eindbeoordeling!! Ik ben er vooral om plezier te hebben en te bewegen, maar het gaat blijkbaar om zoveel mogelijk over de theorie te weten en een hoge eindbeoordeling te scoren…heb ik het toch helemaal verkeerd begrepen. Aan het eind mogen we dan toch een stukje dansen. Het ironische is dat hij deze keer helemaal niets uitlegt, maar de moves 2 keer snel voordoet en de muziek aanzet. Dat moeten we dan maar even kunnen volgen. Vier meiden lukt het aardig, later blijjkt dat zij de cursus al vaker gedaan hebben. De rest probeert wat, maar kan het uiteraard totaal niet volgen. Ik heb de minuten op de klok weggekeken en ben blij dat de les voorbij is. Het dansen zelf vind ik leuk, maar de manier van lesgeven past niet bij mij. Meerdere keren word ik tijdens de lessen aangesproken dat ik niet aan mijn shirt mag trekken of mijn haren uit mijn gezicht mag vegen. “This is our performance, we are on the stage. You cannot do this!”, roept de leraar.
Na de les geeft de leraar nog eens aan dat dit echt niet kan. Hij vraagt: “Why you do this?” Tijdens de les heb ik wijs mijn mond dichtgehouden, maar nu hij er weer over begint komt de Nederlander in mij naar boven en vertel ik hem hoe ik er over denk. Nou, dat doe ik omdat het prettiger dansen is met een shirt dat goed zit en zonder haren in je gezicht. Ik ben hier voor mijn plezier en om te oefenen, ik ben hier geen performance aan het weggeven. Daar denkt de leraar dus anders over. Alles wat we daar doen is onderdeel van de performance. En hij als leraar moet je er dus absoluut op wijzen dat zoiets niet kan. Wat voor leraar is hij anders? Al met al is het een vooral een wijze les. Een hele wijze les in de manier van lesgeven in Hong Kong.
Later spreek ik een aantal andere deelneemsters en hun mening is verdeeld. Zo vindt de ene de les goed, omdat de leraar eerst de hele achtergrond en techniek uitlegt voordat hij begint met dansen. Een ander vindt dat de leraar te streng is. Ze geeft aan dat haar vriendinnen ergens anders dansten bij een andere leraar, en dat die les leuker en makkelijker is. Ik ben toch blij om te horen dat deze manier van lesgeven niet helemaal de standaard is, ook niet in Hong Kong.
Belangrijk lijkt te zijn dat de leraar zoveel mogelijk informatie uitspuwt in een zo’n kort mogelijke tijd. Men verwacht van de leerlingen dat zij alles direct opslaan en onthouden, nadat ze het 1 keer gehoord hebben. Dit blijkt ook tijdens de zeilcursus. Nadat de instructeur een introductie uitleg heeft gegeven over de zeilboot en de eerste basistechnieken, gaan we de boot in elkaar zetten. De leraar vraagt plots hoe een bepaald onderdeel van de boot heet. Niemand weet het antwoord. Hij vraagt zich hardop af waarom hij zojuist een uitleg van 2 uur heeft gegeven als toch niemand het onthoudt… Nou, misschien omdat de naam van dit onderdeel van de boot niet het belangrijkste was om te onthouden. We willen eerst graag de boot het water in krijgen, recht kunnen houden en wat kunnen sturen, etc. En ik kan nog wel vijf redenen opnoemen, maar deze keer houd ik wel wijselijk mijn mond. De opmerkingen van de jazz leraar en de zeilinstructeur staan zo ver van mij vandaan, dat ik, in plaats van ze serieus te nemen, in lachen uitbarst. Dit houd ik voor mezelf, wat er toe leidt dat ik een heleboel binnenpretjes heb. Daarmee zijn de soms saaie lessen ook hilarisch.
Naast deze nieuwe dingen leren, doe ik ook iets wat vertrouwd voor mij is: fietsen! Zoals ik eerder al schreef is het in Hong Kong niet heel makkelijk om een goede plek te vinden om te fietsen. Het is hier meer een sport en manier van ontspanning dan een transportmiddel. In het dagelijkse leven fiets ik dus niet of amper. Voor de racefiets is Hong Kong al helemaal geen ideale plek. Wegens de drukte moet je altijd erg alert zijn en kun je zelden op volle snelheid fietsen. Er is een soort van oplossing in de vorm van de binnenbaan. Hong Kong zou Hong Kong niet zijn als je hiervoor geen cursus zou hoeven te volgen. Om gebruik te mogen maken van de baan, moet je eerst drie cursussen van 4 uur volgen en deze succesvol afsluiten. Ik ga dus een cursus baanwielrennen volgen in de Velodrome. De eerste cursus is een eitje voor mij, we fietsen alleen over het rechte gedeelte. In de volgende cursussen moeten we hoger fietsen en uiteindelijk ook in een groep waarbij je elkaar afwisselt. Ik ben al gewend aan een racefiets, maar het is erg spannend om hoog in de baan te fietsen. Je moet flink doortrappen, anders loop je risico om naar beneden te vallen. Het is een leuke ervaring en een mogelijkheid om te racefietsen in Hong Kong. Hier hoef je minder op te letten op het verkeer en kun (MOET!) je meer vaart maken. Ik vind het leuker om buiten te fietsen, maar dit lijkt voor Hong Kong het beste compromis.
Voor de meeste Hong Kongers is het nog spannender. Zij hebben een stuk minder ervaring met fietsen, laat staan racefietsen. De meeste locals kijken vooral op tegen de laatste cursus, waarbij we in een groep moeten fietsen en zo’n 20 rondes moeten maken van 400 meter. De mannen gaan eerst en tijdens de eerste ronde zie ik al iemand naast zijn fiets liggen. Ik heb niet precies gezien wat er is gebeurd en ik vraag hem even later hoe het met hem gaat. De man van eind 40 zegt dat hij enorm baalt en dat het heel slecht van hem was. Hij heeft niet genoeg vaart gemaakt in de bocht en is naar beneden gevallen. Ik vraag of hij fysiek in orde is. Hij heeft wat schrammen en verband om zijn arm, maar hij zegt dat zijn fysieke gesteldheid geen probleem is. Met bijna tranen in zijn ogen geeft hij aan dat hij enorm baalt dat hij gefaald heeft en dat hij nu de cursus niet kan afronden. Daar gaat het om: hij heeft gefaald! Ik probeer nog eens: gelukkig is alles fysiek wel in orde met je. Ik begrijp het duidelijk weer niet en zijn blik wordt bozer. Hij heeft gefaald en dat is veel erger dan alle fysieke ongemakken bij elkaar. Ik heb wederom een wijze les geleerd en een cultuurverschil ontdekt.
Naast de cursussen die ik gedaan heb en de nieuwe dingen die ik daarin geleerd heb, leer ik zo ook wat van de lokale cultuur. Een mooie manier om iets meer betrokken te raken in het lokale leven. Behalve de Hong Kongse cultuur ben ik nog steeds ook zeer geïnteresseerd in andere culturen. Daarom de volgende keer meer over weer een ander Aziatisch land.
It is interesting to recognize in you writing the same impressions about this different culture. And It is funny the way you face and interact with them. Another goo article – and I am using Google Translator!
Thanks Rudy! Interesting you have the same impressions, as you are wearing other cultural glasses than me. Good to know the articles are still readable and funny with Google translate.
Toch een cultuur waar presteren heel belangrijk is dus. Misschien moet jij daar zelf maar leraar worden Monique! Kun je wat meer plezier toevoegen aan de lessen. Een stuk inspirerender voor de deelnemers, als ze tenminste hun prestatiedrang een beetje onder controle kunnen houden 🙂
Hoi Anny!
Het is zeker een prestatiecultuur! Het is natuurlijk lastig om zoiets te veranderen, het zit niet alleen in de leraren, maar ook in de leerlingen en de ouders van de leerlingen. Maar met kleine stapjes is er misschien wat mogelijk 🙂
Na enige vertraging kom ik ertoe om jouw “cursus”blog te lezen. Het is goed dat jij wat “makkelijker” naar deze lessen kijkt! Zo blijkt maar weer, dat presteren zo hoog in het Chinese vaandel staat! Door het hele leven verweven. Dat wisten we natuurlijk al wel een beetje, maar het is best een ervaring, vermoed ik, om dat aan den lijve te voelen!
Je hebt het mooi geschreven, met een flinke dosis humor en het blijft boeiend!
Mijn complimenten!
En óók leuk, die foto!
Op naar de volgende blog…. ik ben er weer benieuwd naar!
Succes! Louise
Presteren staat zeker hoog in het vaandel in Hong Kong. Dat is inderdaad een vrij bekend kenmerk van de cultuur. Toch blijft het interessant om dit op meerdere vlakken mee te maken, niet alleen op zakelijk vlak.