Brazilie - Rio de Janeiro - Escadaria Selaron - Santa Teresa

Groen, geel en blauw




“The colours of my dreams are
Blue, green and yellow
I wanna feel the heat
In Rio de Janeiro
Copacabana beach
That’s where I wanna go
Come fly away with me
To Rio de Janeiro”

(Rio de Janeiro – Michael Mind Project)

Het is alweer tijd om opnieuw mijn tas te pakken. Mijn man heeft twee weken vakantie en gaat zijn familie opzoeken in BRASIL! Gezien ik mijn tijd flexibel kan indelen, ga ik natuurlijk mee. Lalalalalalalaaaaa….Brasil. Zo vaak zie ik zijn familie nou ook weer niet.

Het is een lange reis die al minimaal 26 uur duurt, maar de onze gaat nog langer duren. We zouden ons groen en geel kunnen ergeren aan de lange reisduur, maar we besluiten dat niet te doen en de reis op te breken door een stopover te maken in Frankfurt. De eerste vlucht van 12 uur zit er op en we hebben gelukkig redelijk wat kunnen slapen. Gek om zo dicht bij ‘huis’ te zijn en nog zo ver weg. We hebben een dag te spenderen in Frankfurt, dé financiële hub en tevens vestigingsstad van de Europese Centrale Bank.

We komen in de ochtend aan en hopen zo direct een stuk van de jetlag overwonnen te hebben. Het is zondag, dus heel veel is er niet open en de stad is niet erg levendig. Een groot deel van de stad is verwoest in de Tweede Wereldoorlog, dus veel historische gebouwen zijn er niet te vinden. We lopen wat rond en huren daarna een fiets via een app. Dit is een van de beste leenfietsen die ik ooit gehad heb, hij heeft zelfs versnellingen! We fietsen langs de rivier naar Offenbach en weer terug en hebben er uiteindelijk zo’n 17 kilometer opzitten. Is het nog een sportieve dag geworden ook.

In de avond mogen we door naar het tweede deel van de reis. Weer een vlucht van 12 uur, deze keer naar Rio de Janeiro in Brazilië. We komen wederom in de ochtend aan en hebben redelijk kunnen slapen. Uiteindelijk valt hierdoor de jetlag reuze mee, terwijl er toch een tijdsverschil is van 11 uur! We gaan naar de tante van mijn man, waar we gelukkig direct naar binnen kunnen. Het is erg vroeg en iedereen ligt nog te slapen. Dit wordt zo’n dag waarop ik niet moe genoeg ben om te gaan slapen, of niet wil gaan slapen omdat het dag is, en ik ook weinig zin en energie heb om veel te ondernemen. Het is dan wel maandag, maar een ‘blue monday’ kunnen we het zeker niet noemen, we zijn tenslotte op reis en in Brazilië. (Blue Monday is een deprimerende dag).

De tante is blij ons te zien. In de middag gaan we naar het Museum of Tomorrow (het museum van morgen) met een goede vriend van mijn man. Daar aangekomen willen we naar binnen gaan, maar helaas is dit niet mogelijk. De bewaker bij de deur vertelt ons dat het museum morgen open is. Ahh, vandaar de naam Museum of Tomorrow! Zou het museum van morgen dan nooit open zijn? Goeie grap!

Verder hebben we vooral lunches en etentjes met vrienden en familie van mijn man. Soms wat saai voor mij, daar veel Brazilianen weinig tot geen Engels spreken. Ik moet kleur bekennen: mijn Portugees is ook nog niet op spreekniveau en het is vermoeiend om telkens moeite te doen om iets te verstaan. Al probeer ik het natuurlijk wel en langzaamaan komt er weer wat verbetering in mijn Portugees.

Na alle etentjes is het tijd om wat calorieën te verbranden. We gaan een fietstocht doen door Rio! We fietsen van Leme beach langs de Copacabana en Ipanema en hebben daar mooie uitzichten op de zee en bergen. Vervolgens gaan we naar Lagoa Rodrigo de Freitas en fietsen het meer half rond. Daarbij komen we langs het stadion van de voetbalclub Flamengo. Via Botafogo fietsen we naar wat andere stranden. In Botafogo is het wat lastiger fietsen, met veel verkeer en geen fietspaden. Gelukkig is fietsen langs de zee makkelijker, daar ligt overal een mooi fietspad, waar je prima kunt rijden. Onderweg hebben we een mooi uitzicht op de Pao de Açúcar. Een berg van 396m hoog die zo heet omdat ie wat weg zou hebben van de vorm van een suikerbrood. Vanaf zo’n 700 meter hoogte op de Corcovado Mountain houdt Cristo Redentor (Christ the Redeemer), een oogje in het zeil. Het beeld zelf is 30 meter hoog en zijn armen hebben een reikwijdte van 28 meter. Hij is vanaf vele plekken in Rio zichtbaar en zorgt ervoor dat we veilig en wel in Lapa arriveren.

In Lapa bevinden zich de bekende trappen Escadaria Selarón. Deze trappen zijn zo beroemd omdat de Chileen Jorge Selarón ze versierd heeft met tegels uit de hele wereld. Zijn originele idee was om de 215 treden te versieren in de kleuren van Brazilië, groen, geel en blauw, en op te dragen aan de Braziliaanse bevolking. Van een kleinschalige renovatie veranderde het project in een levenswerk waar Jorge twee decennia aan gewerkt heeft. Mensen vonden het zo leuk dat hij dit deed dat ze tegels voor hem mee brachten vanuit de hele wereld. Het is een mooie, kleurrijke trap geworden met meer dan 2000 tegeltjes uit meer dan 60 verschillende landen. De kunstenaar is in 2013 ‘in zijn harnas gestorven’: hij is dood gevonden op de trap en tot op heden weet niemand zeker hoe hij aan zijn einde is gekomen.

De volgende dag wil mijn man graag gaan paragliden, één van zijn hobbies. Er is een mooie plek in Rio waar dat kan en waar ze tevens tandemvluchten aanbieden. Ik ga mee en ga bekijken of ik wellicht ook een poging wil wagen, al zal ik natuurlijk niet alleen de lucht in gaan. Hoewel het nu totaal niet gepland is en niet perse op mijn to-do lijstje staat, heb ik lang geleden al overwogen om te deltavliegen. Mijn vader zal erg blij zijn te horen dat ik het toen niet gedaan heb, ik was namelijk pas 14 jaar. Door de eerdere overweging in mijn tienerjaren en het feit dat deltavliegen op minder plekken mogelijk is dan paragliden, kies ik ervoor te gaan deltavliegen. Het materiaal is groter en zwaarder dan bij paragliden, waardoor je het niet lopend de berg op kunt krijgen.

We gaan daarom met de auto de berg op, waar het platform zich bevindt waarvandaan we vertrekken. Ik word in een tuigje gehesen en vastgemaakt. Gelukkig is de instructeur niet meer groen achter zijn oren, hij heeft honderden vluchten gemaakt. Er is een aflopend platform en daar moet ik samen met de instructeur vanaf rennen. Dit druist tegen al je principes in. Je ziet het einde van het platform dichterbij komen, kijkt de afgrond in en toch moet je doorrennen. Hoe harder je loopt, hoe meer vaart je hebt en hoe minder je naar beneden ‘valt’. Als je hoger kunt blijven, kun je vaak ook langer vliegen. Ik zet mijn verstand op 0 en print maar 1 woord in mijn hoofd: RENNEN! Zo gezegd, zo gedaan en enkele seconden nadat we groen licht hebben gekregen, zweven we door de lucht. Bij deltavliegen hang je op je buik onder de vlieger, terwijl je bij paragliden in een tuigje zit. Het is een hele bijzondere ervaring, waarbij ik echt het idee heb alsof ik vlieg, net als een vogel. Het uitzicht op de bergen en de zee is fantastisch. Het geeft een erg vrij gevoel, al is het natuurlijk ook behoorlijk spannend. Het kost een paar minuten om te ontspannen en op de vlieger te durven vertrouwen. Het prachtige uitzicht biedt meer dan voldoende afleiding en dwingt je te vergeten dat je aan een paar touwtjes en een vlieger in de lucht hangt. Ik ben blij wanneer we veilig landen, hoewel het wat mij betreft wel wat langer had mogen duren. Ik ben weer een prachtige ervaring rijker.

Na Rio de Janeiro gaan we door naar São Paulo. Mijn man moet wat dingen regelen, waardoor we wat minder samen ondernemen. Rio de Janeiro is meer een stad voor sightseeing, dan São Paulo en ik had daar dan ook meer een vakantiegevoel. Het feit dat wij het strand voor de deur hadden heeft daar zeker aan bijgedragen. Met een mooi strand in de buurt maak je mij al snel blij.

São Paulo is een grauwere stad en het is er de afgelopen jaren niet beter op geworden. We arriveren op een zondag, wat betekent dat veel dingen dicht zijn. De straten zijn ontzettend vies met rondslingerend vuilnis en er is veel lelijke graffiti te zien. Het voelt niet erg prettig om hier rond te lopen. Rio en São Paulo zijn beide geen veilige steden en je moet opletten waar je komt en wanneer. Er zijn natuurlijk ook verschillen, zoals die tussen de mensen. Volgens mijn man zijn de mensen in Rio erg vriendelijk, maar proberen ze zo ook kromme dingen recht te praten. Omdat je de mensen zo aardig vindt, accepteer je de mindere kwaliteit van een product of service eerder. Je kunt ze echter niet op hun blauwe ogen geloven. Rio kan er dan mooier en vriendelijk uit zien dan de grauwe, grijzere stad São Paulo, maar in beide steden is de kans dat je overvallen wordt significant aanwezig, met het grote verschil dat dit in Rio misschien met een glimlach gebeurt.

Doordeweeks en wanneer het vuil is opgeruimd, ziet São Paulo er gelukkig beter uit. We hebben weer diverse etentjes met familie en vrienden en lopen wat rond in de stad. Dankzij één van de tantes die stoïcijns door blijft praten tegen mij in het Portugees, gaat mijn Portugees met sprongen vooruit. Dat ik er nog niet de helft van begrijp lijkt haar niet te deren. De aanhouder wint zoals men zegt, maar helaas kan ze niet lang genoeg aanhouden, want wij moeten er alweer bijna vandoor.

Op de laatste dag proppen we ons vol met het smakelijke eten op de grote markt. Pastel, Coixinha, Feijoda en lekkere verse vruchtensappen. Ow ja, en natuurlijk Churros met doce de leite. Doce de leite is wat vergelijkbaar met caramel, onweerstaanbaar dus!

Met een overvolle maag, scheiden onze wegen zich. Mijn man gaat, groen van jaloezie, terug naar Hong Kong. Ik blijf nog even, onder het mom: nu we er toch zijn… De neef van mijn man woont in Bolivia, dus dit is een mooie gelegenheid en goed excuus om buurland Bolivia te bezoeken.

Van groen, geel en blauw, ga ik door naar het land van groen, geel en rood!

Brazilie - Rio de Janeiro - Escadaria Selaron - Santa Teresa

8 thought on “Groen, geel en blauw”

  1. Weer een prachtig verhaal Monique!
    Brazilië: een heel ander land dan Hongkong!
    En het streelt weer mijn fietshartje, dat je het fietsen voortaan als bijna een “must” ziet! Mijn motto is dan ook:
    Ga op de fiets, dan zie je nog eens iets!
    Ik verheug me op Bolivia-verhaal!
    Groetjes en schrijf ze!
    Louise

    1. Zeker heel anders dan Hong Kong. Helaas zou fietsen van HK naar Brazilië nogal lang duren, dus daarom toch maar het vliegtuig gepakt en ter plekke wat gefietst 😉

  2. Ha Monique, mooi verhaal weer! En wat maak je veel mee! Lijkt me helemaal geweldig om zo boven dat mooie landschap te vliegen en je zo vrij te voelen, maar spannend is het ook. Kan me voorstellen dat je niet meteen ontspannen door de lucht gaat 🙂

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Related Post