Over de top

Ik ben nog geen 24 uur terug in Hong Kong of mijn man wordt opgebeld, hij moet plots voor zijn werk naar Vancouver. Balen natuurlijk, want we hebben elkaar een paar weken niet gezien en nou moet hij meteen weer weg. Ik heb geen zin om direct meerdere dagen alleen te zijn. Heel spontaan roep ik dus: “Ik ga mee!”. Zo gezegd, zo gedaan. Er is plek in het vliegtuig en een visum is geen probleem, dus we boeken een ticket. Mijn tas is nog ingepakt, ik hoef alleen maar wat over te laden. Een uur later zitten we in de bus naar de luchthaven. Weer een lange vlucht tegemoet, daar heb ik wat minder zin in.

Ongeveer twaalf uur later, zijn we in Vancouver. In de wijk Richmond heb ik nog steeds het gevoel in Hong Kong te zijn. Er zijn veel Chinezen op straat en ook veel Aziatische restaurants, zoals hot pot, dimsum en noodles. Vanuit het centrum nemen we de shuttle bus naar Grouse Mountain. In de winter is dit een populair skigebied. Gelukkig ligt er nu geen sneeuw, zodat we kunnen kiezen of we met de kabelbaan naar boven gaan of dat we gaan hiken. Hoewel ik wat moe ben, wil ik na al die vlieguren ook graag mijn benen strekken. We informeren over de hike en men zegt dat het ongeveer 1,5 tot 2 uur wandelen is. Het is rond de 22 graden, een ideale temperatuur om te hiken. Het is een af en toe steile, natuur trail met veel rotsen, wortels en soms modder. Normaal wordt de wandeltijd overschat, dus we verwachten in een dik uur wel op de berg te staan. Helaas pindakaas, deze keer klopt de indicatie. Bovendien is de hike pittiger dan we hadden verwacht. Onderweg komen we een paar andere wandelaars tegen die we volgen. Op een gegeven moment vragen ze ons: “Weten jullie waar jullie heen gaan?”. Natuurlijk weten we dat, naar de top! Wat dat betreft lopen we nog volgens plan, maar wij blijken afgeweken te zijn van het pad dat we wilden volgen en lopen nu een uitdagendere route. Ons kuddegedrag wordt meteen genadeloos afgestraft. We gaan terug op zoek naar onze originele route. De moeheid zijn we ondertussen wel vergeten, maar onze lichamen beginnen wat tegen te stribbelen. Wanneer we, na een stijging van ruim 800 meter, op Grouse Mountain zijn aangekomen, voelen we ons voldaan. We lopen een rondje op de berg en zien een toeristisch showtje en een klein grizzlyberen reservaat. De grote, bruine beren zitten gelukkig veilig achter een hek.

Daarna nemen we een drankje op een terras met mooi uitzicht op Vancouver. Daar ontmoeten we onze serveerster: Mandy. Ze mag zich erg vereerd voelen, want ik ben slecht in het onthouden van namen van mensen die ik net ontmoet heb, maar met haar naam heb ik geen problemen. Dat heeft wel een reden ja. Mandy begroet ons, zegt haar naam en vertelt dat ze onze serveerster zal zijn. Ze zet daarbij een wat hoge, kinderachtige stem op. Lekker over de top Amerikaans. Ze weet niet dat ze daarmee bij een nuchtere Nederlander aan het verkeerde adres is. Ik bestel een drankje en Mandy antwoordt: “Awesome! Yeah, great choice, that one is really popular.” Zo maakt ze nog een aantal opmerkingen. Ze doet me denken aan de barbiepop die ik vroeger had. De pop had een ketting om en wanneer je op de hanger drukte kwam er met een hoog stemmetje een positieve opmerking uit als: Ik hou van jou. Mandy heeft niet letterlijk zo’n knop, maar op alles wat je zegt heeft ze haar woordje en hoge, kinderachtige stem klaar. We besluiten dat we geen zin hebben om haar ons avondeten te laten serveren en houden het bij een drankje. Haar reactie daarop: “Ohw, you guys are on a diet. I like that!”. Fantastische conclusies kan onze serveerster trekken. “Yeah, and you could use a diet!”, deze opmerking aan het adres van Mandy slikt mijn man gelukkig in.

Om erger te voorkomen, nemen we snel de kabelbaan naar beneden. Gelukkig zijn ze daar letterlijk en figuurlijk iets meer down to earth. We eten wat in het centrum en nemen de metro terug naar het hotel. Wonderlijk genoeg, heb ik deze keer geen last van jetlag, ik slaap als een roos! Of nou ja, geen last van een jetlag… Ik ben momenteel helemaal niet op de wereld geloof ik. Ik ben al mijn tijdsbesef verloren.

De volgende dag gaan we weer naar het centrum en huren we een….trommelgeroffel…..fiets! Het wordt bijna een gewoonte tijdens mijn reizen en tripjes. Toevallig heeft deze winkel alleen elektrische fietsen. Ik ben nog jong en fit, dus ik heb nog nooit op zo’n fiets gereden. Voor mij een hele nieuwe ervaring. Wanneer ik de elektrische fiets inschakel lijkt het net of iemand me heel hard vooruit duwt, en dit is nog maar de laagste stand. De hoogste stand gaat erg snel en kunnen we amper gebruiken, alleen op lange rechte stukken.
We fietsen langs de zee richting Stanley Park. Onderweg zien we ontzettend veel watervliegtuigjes die op en neer vliegen tussen Vancouver en Victoria op Vancouver Island. In 35 minuten brengen ze je van de ene stad naar de andere. Een heel stuk sneller dan de bus en de boot. Wij vliegen op onze fiets door naar het park. Een fiets komt goed van pas in Stanley park dat 405 hectare groot is en 27 kilometer aan bospaden heeft. Het park bestaat voor een groot deel uit bos met hoge, grote bomen.

In plaats van het gevoel te hebben in Canada te zijn, of Hong Kong, heb ik nu het gevoel in Nederland te zijn. Er zijn zoveel Nederlanders in het park, ze zijn overal. Hardlopend, wandelend, maar vooral fietsend. Dit bewijst weer eens de grote liefde tussen Nederlanders en fietsen. Behalve mijn tijdsbesef, ben ik nu ook mijn plaatsbesef kwijt.

We fietsen over de Lion’s Gate Bridge richting Capilano Park. Deze brug wordt ook wel het zusje van de Golden Gate brug in San Fransico genoemd. Capilano Bridge, een lange suspension bridge voor voetgangers, slaan we over. De brug is momenteel vooral in gebruik vanwege het toerisme en is een goed staaltje marketing. Hoewel ze wellicht niet zo lang zijn, zijn er in de omgeving meer suspension bruggen te vinden, soms zelfs met mooier uitzicht en bovendien met veel minder toeristen. Toch komen er jaarlijks bijna een miljoen toeristen om de Capilano brug te bewonderen. We hebben honger, dus fietsen we snel verder en gaan lunchen bij de Lonsdale Quay. Een groot complex met winkels, restaurants en hotels op de oever van Noord Vancouver. We vinden een hele leuke bar daar. Al brouwen ze geen eigen bier, ze serveren voornamelijk lokale bieren. De bar is stoer en industrieel ingericht met grote biervaten verspreid over de ruimte. Het eten smaakt goed en we hebben geen last van ‘Mandy’s’.

We nemen de ferry terug naar de overkant van het water en leveren de fietsen in. Met de bus gaan we verder naar Granville Island, waar een grote farmers market te vinden is. Er is een uitgebreid aanbod aan verse groeten, fruit, vlees en andere versnaperingen. Meer dan 300 kraampjes en winkels bevinden zich op Granville Island, welke werk bieden aan meer dan 3000 mensen. Een leuke sfeer hangt er, maar de moeheid begint het langzaam van ons te winnen. We gaan terug naar het hotel. Ik kan helaas niet slapen, dus ik loop een rondje door een park in de buurt. Fijn, een groen park met vogels en zelfs eekhoorns. In de avond gaan we samen eten bij een restaurant genaamd Cactus. Het is er ontzettend druk, zelfs om 21.00u nog. Het is een super leuke eetgelegenheid en bar, erg trendy. Het eten smaakt goed en de cocktail ook. De serveerster is wederom wat over de top voor ons gevoel. “That cocktail is great. When I finish work today, I think I will have four of those!”. Ze haalt het echter niet bij Mandy, want haar naam heb ik niet onthouden.

De volgende ochtend is het weer tijd om onze tas te pakken en naar de luchthaven te gaan. De terugvlucht duurt voor mijn gevoel veel langer dan de heenvlucht. Bleehh voorlopig wil ik niet meer vliegen hoor. De duur van voorlopig zal ik niet definiëren. Op de aankomstdag in Hong Kong doen we niet veel, ik moet vooral bijkomen van al het gereis en weer landen op aarde zodat mijn tijds- en plaatsbesef terugkomt.

Graag wil ik Mandy bedanken voor de bijdrage aan dit verhaal. Helaas heb ik haar niet meer gezien en zal ze waarschijnlijk nooit van haar bijdrage af weten. Haar reactie zou vast zijn: ‘Awesome, I like that!”