Seattle Underground to Sky

Vanuit Vancouver ga ik door naar de USA. Met de bus ben ik in een paar uurtjes in Seattle, waar ik bij een koppel blijf logeren via couchsurfing. Aardige mensen, van allebei in de 50. In de avond nemen ze mij mee naar een vriendin van ze. We rijden in ongeveer 1,5 uur naar Olympic, naar een groot, oud huis uit 1890 met een mooie houten vloer. Het huis ziet er landelijk uit en is gelegen in de bossen. De bewoonster houdt er kippen en geiten. Ze heeft voor ons een heerlijke, verse pasta gemaakt. Na het eten gaan we al snel weer terug. We zijn langer onderweg geweest dan bij de vriendin op bezoek. Dit zouden we in Nederland niet zo snel doen. Ik vind het niet erg, want ik ben behoorlijk moe.

Ik heb niet heel veel tijd in Seattle, dus ik kan helaas niet één van de vele musea bezoeken in de stad. Normaliter loop ik liever in een stad rond dan naar musea te gaan, maar Seattle heeft wel bijzondere musea, o.a. een popmuziekmuseum, museum of flight, een glasmuseum en het science museum.

Gelukkig heb ik wel tijd om naar de Underground Tour te gaan. Deze is erg interessant. In 1889 werd een groot deel van Seattle in as gelegd, vanwege een  keukenbrand. Iemand had een pan met lijm over laten koken. Toen deze in brand vloog heeft die persoon daar water overheen gegooid, wat alles alleen maar erger maakte. Al snel stond alles in de fik en kon de brandweer de brand niet controleren. De stad moest bijna helemaal opnieuw opgebouwd worden. De overheid had hier een ander idee over dan de inwoners en ondernemers. De overheid dacht aan de lange termijn en wilde de stad beter opbouwen dan het origineel. De stad lag eigenlijk te laag, waardoor het zeewater regelmatig de stad in stroomde en voor problemen zorgde. De overheid besloot om de stad te verhogen en een nieuwe stad te bouwen op de oude stad. Dit plan zou ongeveer tien jaar gaan duren. De ondernemers vonden dit te lang duren en bouwden de originele, oude stad weer op. Dat kon o.a. doordat het stuk land, inclusief de voetpaden rondom de winkels, hun eigendom waren. Uiteindelijk keurde de overheid het goed dat de ondernemers hun gang gingen, maar zouden zij tegelijkertijd  een nieuwe stad boven de oude bouwen. Dit had tot gevolg dat een deel van het stadsleven ‘beneden’ plaats vond en een ander deel daar boven. Mensen moesten met een ladder van beneden naar boven klimmen en vice versa, niet erg handig. Uiteindelijk verdween daarom het grootste deel van de oude stad onder de grond. Inmiddels woont daar niemand meer, maar er zijn nog steeds gedeeltes in stand gehouden en daar kun je nu dus een rondleiding door krijgen. Een ware stad onder grond. Overigens heb je daar nu wel wat inbeeldingsvermogen voor nodig, maar het blijft apart om te zien.

In de middag loop ik wat rond in de stad samen met een andere couchsurfer waar ik mee heb afgesproken. Couchsurfing is een mooie manier om mensen te ontmoeten, zo hoef ik de stad niet alleen te verkennen. We lopen langs de kauwgommuur, de naam zegt het al, een muur die volgeplakt is met verschillende kleuren kauwgom. De overheid heeft een paar jaar geleden de muur schoongemaakt, maar binnen no time zat deze weer volgeplakt. Hoewel het wat smerig klinkt, geeft het wel een mooi en kleurig gezicht. We lopen verder naar Pike Place Market. Deze markt is speciaal, want het is één van de eerste boerenmarkten in de gehele USA. Tegenover de markt is de allereerste Starbucks gesitueerd. Begonnen als simpele koffieverkoper op deze markt in 1971, is de keten uitgegroeid tot ’s werelds populairste koffiezaak. De rij is enorm lang, dus een kopje koffie daar slaan we maar over. We vervolgen onze wandeling naar de Space Needle, een hoge toren in de vorm van een naald (needle). De toren is het landmark van de stad en is 184 meter hoog. Daarna komen we uit bij de bibliotheek. En ja hoor, daar is de link met Nederland weer. De bibliotheek is ontworpen door Nederlander Rem Koolhaas. Het is een groot, glazen, stalen gebouw in de vorm van een piramide.

De volgende dag ga ik met mijn couchsurfing host naar het grootste gebouw ter wereld qua volume: 13.385.378 m3. Het volume is niet het enige bijzondere aan het gebouw, er wordt ook een bijzonder product geproduceerd. Hier worden namelijk vliegtuigen gebouwd, het is dé Boeing fabriek. De Boeing 747, 767, 777 en 787 dreamliner worden hier in elkaar gezet. Het volume van het gebouw zit hem vooral in de breedte en lengte en minder in de hoogte. Het gebouw is megagroot en bestaat uit verschillende hallen die worden gescheiden door een hele lange gang van zo’n 500 meter lang.

We krijgen een rondleiding en zien een deel van het proces hoe de vliegtuigen in elkaar gezet worden. Eigenlijk komt het vliegtuig als een soort bouwpakket binnen en wordt in deze fabriek in elkaar gezet. In de eerste hal zien we de diverse vliegtuigonderdelen verspreid over de zaal. In de tweede hal zien we een vliegtuig dat al wat verder in elkaar gezet is. Er zit een groene folie om de vliegtuigen heen om ze te beschermen en om te voorkomen dat er erosie op zal treden. Aan het einde wassen ze deze soort folie er af en spuiten ze het vliegtuig wit en in de bedrijfskleuren van de betreffende maatschappij. Voor het spuiten in de bedrijfskleuren hebben ze sjablonen die met lasers op het vliegtuig geprojecteerd worden. Vervolgens wordt het toestel handmatig bespoten, dit duurt ongeveer 10 dagen per vliegtuig.

Ik bekijk alle processen vanaf een platform boven de werkplaats. We zien weinig werknemers, het lijkt bijna alsof deze hallen alleen gebruikt worden voor de rondleiding en er verder niemand werkt. Maar er zal ongetwijfeld veel gebeuren hier wat we niet zien. Wanneer een vliegtuig in de hal staat, duurt het ongeveer 25 dagen voordat deze in elkaar gezet is, het spuiten wordt hierbij niet meegerekend. Boeing maakt tussen de 20 en 30 vliegtuigen per maand. Ze moeten dus wel veel hallen hebben, waarvan wij er maar 2 gezien hebben. In elke hal passen ongeveer 3 vliegtuigen achter elkaar.

Weten jullie trouwens wat het duurste onderdeel is van het vliegtuig? Het duurste onderdeel is de motor. Het tweede duurste onderdeel is het landingsgestel; de wielen. De wielen en banden moeten ontzettend sterk zijn om het enorme gewicht en de snelheid van het vliegtuig op te kunnen vangen tijdens de landing.

Wanneer een vliegtuig gereed is, wordt deze getest tijdens een testvlucht. Buiten staan er tientallen Boeings op het terrein, o.a. voor Korean Air, Hainan Air en UPS. Er staat ook een spiksplinternieuwe Boeing te wachten voor KLM. Die zullen ze 3 tot 4 jaar geleden besteld hebben, zo lang is de levertijd op dit moment. Dat is lang zeg je? Dit valt nog wel mee, voor een ander type Boeing is de levertijd momenteel 7 jaar!

De boeien(g)de dag sluiten we zeer stereotiep af met een burger bij fastfoodketen Dick’s. Dit is het favoriete fastfoodrestaurant van mijn host, omdat deze keten in Seattle is opgericht. Fastfoodrestaurants zijn niet moeilijk te vinden in Seattle. Er staan er tientallen langs de kant van de weg. Ik maak tevens kennis met een nieuw concept: de drive-in. De drive-thru kennen we in Nederland wel van o.a. de Mc Donalds. Je rijdt dan met je auto langs een raam van het restaurant, bestelt je eten en krijgt je bestelling mee in de auto. Je kunt dus lekker blijven zitten. Bij een drive-in moet je iets meer actie ondernemen. Je moet parkeren, uitstappen, bestellen en het eten in je auto opeten. Er zijn geen zitplaatsen in het restaurant.

Tot slot gaan we naar een vriend van mijn host. Deze man was een verzamelaar pur-sang. Ongelooflijk veel rotzooi in een garage, ik kan je vertellen daar ben ik echt helemaal niets bij. Hij handelde in onderdelen: sommige verkocht hij, andere spullen lagen er al jaren. Van auto-onderdelen uit 1950/1960, borden, lege blikken, fietsonderdelen tot een oude vliegbril. Er zaten wat grappige dingen tussen, maar ook een hoop zooi. Ons hele appartement in Hong Kong zou ermee gevuld kunnen worden en dan nog zou je spullen overhouden.

Net als in Vancouver vind ik dat er een wat vreemde sfeer in de stad hangt. Met name verbaas ik mij over het hoge aantal daklozen in Seattle, dit had ik niet verwacht. Het publiek dat in de 7/11 komt is anders dan ik gewend ben. De 7/11 is een convenience store, in Nederland te vergelijken met de AH to go. Je kunt er snel een drankje of een snack kopen. In Azië komt iedereen hier, maar in Seattle zijn het blijkbaar vooral minder bedeelde mensen die er komen. Meerdere keren heb ik een dronken man zien schreeuwen naar de caissières, zonder dat daarvoor een echte aanleiding was. Daarbij het idee dat iedereen een vuurwapen bij zou kunnen hebben, draagt niet bij aan mijn gevoel van veiligheid. Misschien is het alleen een gevoel en valt het in werkelijkheid wel mee.

Met de boot vervolg ik mijn reis naar Vancouver Island, waarbij ik een mooi uitzicht heb op de skyline van Seattle. Lees meer over Vancouver en Victoria op Vancouver Island!