“Pleased to meet you, take my hand
There is no way back from here
Pleased to meet you, say your prayers
There is no way back from here”
(No Way Back – Foo Fighters)
We zijn bij de Rasuwagadhi Kerung grens en via een brug over de rivier lopen we vanuit Tibet Nepal in. Mijn paspoort wordt nog eens gecontroleerd en zo ook mijn rugzak. Het is 3km lopen naar het immigratiekantoor van Nepal, dus in de tussentijd zijn we in niemandsland. De weg is zanderig, modderig en hobbelig maar vormt een mooie route langs de rivier en tussen de bergen. Degenen die niet willen lopen, kunnen ook in een jeep springen en dat is wat de meerderheid doet, maar wij vinden een korte wandeling wel fijn. Aangekomen bij het immigratiekantoortje staat een computer waarop we ons kunnen registeren en alle data wordt verwerkt. Het systeem ziet er behoorlijk ouderwets uit, maar het werkt en dat is het belangrijkste. Wij krijgen een mooi papiertje in ons paspoort en zijn nu officieel in Nepal!
Er is geen weg meer terug, want ons visum in China/Tibet is nu verlopen en daar komen we dus niet meer in, de enige weg is vooruit en Nepal in.Wij hebben een hele rit voor de boeg over de Pasang Lhamu Highway. Laat je niet misleiden door de naam, want van meerdere mensen hebben we waarschuwingen gehad dat de rit niet comfortabel gaat zijn. Er is ons aangeraden om goed te kijken naar de kwaliteit/status van de auto en alleen in te stappen als het een 4-wheel drive jeep is. Mijn man dacht lange tijd dat ze allemaal wat overdreven, hij is wel wat gewend met zijn Braziliaanse achtergrond, en ik heb ook het een en ander gezien tijdens mijn reizen. Al heel snel komen we erachter dat wat ons verteld is woord voor woord waar is.
Er is maar één weg die naar Kathmandu, de hoofdstad van Nepal, leidt en deze is niet geasfalteerd. Daar komt nog bij dat er ongeveer 10 dagen geleden een aardverschuiving is geweest, waardoor je nu ook een stuk moet lopen om over te stappen in een andere jeep. Hoewel deze grensovergang en “highway” een belangrijk onderdeel zijn van de handelsroute tussen China en Nepal, zijn aardverschuivingen hier heel normaal en komt het dan ook regelmatig voor dat de weg (gedeeltelijk) is afgesloten.
De rit zou minstens 8 uur duren en is absoluut niet plezierig. Om je een betere voorstelling te geven van de omgeving: het is een hobbelige modderweg met diepe kuilen met aan de rechterkant een rivier met afgrond en de bergwand aan je linkerkant. Alsof dat nog niet dramatisch genoeg is, is het ook nog eens tweerichtingsverkeer op een weg die amper breed genoeg is voor twee voertuigen naast elkaar. Jazeker, inclusief vrachtwagens en bussen. Vanwege de modder willen de banden ook nog wel eens slippen en schuif je een stuk door de modder, met de afgrond aan je zijde. Onze Tibetaanse gids raadde ons aan dat, als we met de jeep zouden gaan, we dan best een stukje mogen gaan lopen als het te eng of spannend zou worden. Op dat moment begreep ik zijn uitspraak niet helemaal, maar na het zien van de weg en het horen van de verhalen van mensen die de rit net achter de boeg hadden werd het me helemaal duidelijk. Er is geen weg terug, maar de weg vooruit is ook niet bepaald aantrekkelijk. Ik ben nu dus best nerveus voor de rit.
Hoe gaan we vanaf de grens met Tibet naar Kathmandu?
Terwijl we een geschikte jeep met chauffeur proberen te vinden, krijgen we een aanbod voor een helikoptervlucht van 20-30 minuten. Dat klinkt als muziek in mijn oren en het is bovendien een mooie sightseeing kans. We vragen ons af hoe veilig zo’n helikoptervlucht hier dan zou zijn, in Nepal en in de Himalaya, maar op de foto ziet de helikopter er goed uit en we besluiten er dan toch voor te gaan. Het alternatief met de jeep is ook niet erg verleidelijk of risicoloos.
We moeten langer wachten dan verwacht, maar de man belooft ons dat we mee kunnen met de derde helikopter die vandaag vertrekt. Dit geeft ons wel de kans om de helikopter vooraf te zien en deze ziet er inderdaad zo uit als op de foto, prima in orde. Het is een “Airbus” van Altitude Air. Na zo’n 4 uur wachten komt de helikopter waar wij mee zullen gaan, dus opgelucht lopen wij snel naar de helikopter. We zitten er al bijna in, wanneer er iets mis lijkt te zijn. De piloot maakt vage gebaren en uiteindelijk blijkt dat hij weigert ons mee te nemen. Eerder die dag heeft hij twee andere buitenlanders meegenomen en dat was blijkbaar niet toegestaan. De vertrekplaats is zo dicht bij de grens, dat we een speciale permit zouden moeten hebben om vanaf hier te mogen vertrekken, en die hebben we niet. Er is even wat chaos en men probeert ons alsnog mee te krijgen, maar de piloot houdt voet bij stuk. Helaas….toch geen helikoptervlucht dus.
Een nachtje over slapen
Lichte paniek begint nu toch wel op te komen, want het is inmiddels al middag en het is dus geen goed idee om vandaag nog met de jeep richting Kathmandu te vertrekken. De rit is al spannend genoeg, daar hoeft geen extra factor zoals het donker aan toegevoegd worden. We zitten voorlopig dus vast in zo’n beetje “the middle of nowhere” in het dorpje Rasuwagadhi (mocht je het op willen zoeken). Gelukkig is er een guesthouse in de buurt, dus we besluiten daar de nacht door te gaan brengen en dan morgenvroeg de reis voort te zetten met een jeep, zodat we tijdens daglicht kunnen rijden.
We proberen van de nood maar een deugd te maken en gaan een stukje wandelen over de hobbelweg langs de rivier en bergen. We krijgen redelijk wat bekijks van de lokale bevolking, zo vaak zijn er hier geen mensen die overnachten op deze plek. Het is een hele mooie plek in de natuur en er zijn heel wat lelijkere plekken waar je “vast kunt komen te zitten”, dus wat dat betreft mogen we niet klagen. De kippen en koeien lopen vrij rond in de omgeving van de kleine lokale huisjes die allemaal langs deze ene weg staan.
We merken dat heel veel mensen ons hier vragen wie onze gids is en ze zijn verbaasd te horen dat we die niet hebben. Er zijn vooral tourgroepen en de paar zelfstandige reizigers die we tegenkomen hebben al best wat reiservaring, dit is dus reizen 2.0 (of misschien zelfs hoger)! Gelukkig zijn we niet alleen, want we maken al snel kennis met een Duits ouder echtpaar dat hier ook gestrand is. Hun verhaal maakt ons duidelijk dat het altijd erger kan. Zij waren met een tourgroep van Djoser op weg naar Tibet, maar de geboortenaam van de vrouw stond niet (correct) op het Chinese visum en daarom werd ze niet toegelaten in Tibet, China. De tour moet natuurlijk doorgaan en dus gaat de groep met de gids verder, en het echtpaar blijft achter in Nepal. Daarnaast hebben zij net de jeeprit van Kathmandu tot hier achter de rug en weten ze dus uit eigen ervaring dat de rit verre van prettig is.
In de avond eten we samen met het Duitse echtpaar bij ons guesthouse. Het eten smaakt prima en de sfeer wordt wat relaxter. Na het eten komt de tweede, achtergebleven, gids van het Duitse echtpaar langs samen met zijn broer. Zij zouden ons helpen en nu vertellen of we morgen een helikopter zouden kunnen nemen of een jeep. Het blijkt toch mogelijk om een helikopter te nemen vanaf een andere plek, ongeveer 10-20km verderop. Omdat het verder van de grens is, hebben we daar geen permit nodig. We merken al snel dat de gids en zijn broer dronken en geïrriteerd zijn. Ze hebben met ons in principe niets te maken en willen alleen het Duitse echtpaar helpen om een helikopter te regelen. Zowel de Duitsers als wij dachten (of hoopten), als er toch een helikopter geregeld wordt dan kunnen wij met zijn vieren gaan. Daar proberen de gids en zijn broer een stokje voor te steken, maar het echtpaar houdt vol dat ze ons erbij willen hebben en ze niet zonder ons gaan. Zo staan we sterker, zeker omdat de zogenaamde gids het echtpaar ook niet echt respectvol behandeld. Zonder een georganiseerd plan duiken we vervolgens ons bed in.
Het actieplan
Ik word midden in de nacht wakker en kan niet meer slapen. Hoewel het best een mooie plek is, wil ik hier graag morgen weg en onze plaats van bestemming bereiken: Kathmandu. Ik wil voorkomen dat morgen een kopie wordt van vandaag en we nog een nacht hier door moeten brengen als we kostbare tijd in de ochtend verspelen. Daarnaast zou ik erg graag met de helikopter gaan, zodat we de spannende rit over kunnen slaan. Nooit gedacht dat een autoritje spannender zou kunnen zijn dan een helikoptervlucht.
Ik ga op internet naar helikopterbedrijven zoeken en stuur wat berichtjes rond, zodat ik hopelijk morgenvroeg meteen wat reacties heb. Tot mijn verbazing krijg ik direct antwoord, terwijl het rond 4 uur in de nacht is! Ik heb een prijs ontvangen van het bedrijf en de bevestiging dat ze ons zouden kunnen oppikken. Ik kan nu dus mooi nog twee uurtjes slapen tot 6.30u.
In de vroege ochtend leg ik mijn plan voor aan de Duitsers en zij gaan akkoord met wat ik gevonden heb. Ze hebben met hun reisorganisatie overlegd en die vindt het prima dat we de vlucht en prijs delen. Djoser zou namelijk maar een bepaald bedrag vergoeden en het is aan de Duitsers of ze dat aan een jeep of een gedeeltelijke helikoptervlucht willen uitgeven. Even later komt de aap uit de mouw, de gids en zijn broer wilden zelf mee met de helikoptervlucht zodat zij mooi een snel terugritje zouden hebben naar Kathmandu en dat betekende dan ook dat wij niet mee zouden kunnen in verband met de beschikbare plekken. Djoser heeft echter aangegeven dat zij niet de terugreis voor de gids zouden vergoeden en zij zelf wat moeten regelen, daarom zijn zij dus boos op ons en gedroegen ze zich zo lelijk gisteren. Ik bevestig de helikoptervlucht bij de organisatie die ik ’s nachts gevonden had en we regelen een jeep naar de vertreklocatie. De gids probeert nog op de chauffeur in te praten en ons niet te laten vertrekken, maar wij dringen aan en hij rijdt ons netjes naar de juiste plek. Gelukkig maar, want we weten natuurlijk niet hoe de onderlinge verhoudingen liggen in deze kleine plaats en de gids had zo maar roet in ons eten kunnen gooien als we geen vervoer zouden kunnen regelen. De gids en zijn broer zijn verbaasd en lichtelijk wanhopig en staan mooi op hun neus te kijken terwijl ze onze jeep zien verdwijnen in de horizon.
Helikoptervlucht van de Tibetaanse grens naar Kathmandu
De weg naar de helikopterplek toe is onverhard, met grote en kleine keien bedekt en op plekken erg modderig. De chauffeur rijdt erg aandachtig en vrij rustig. Wanneer er een tegenligger aankomt wacht hij geduldig en met voldoende afstand. Tijdens deze korte rit zien we al veel aardverschuivingen en watervallen. De auto is geen 4WD en deze rit is prima te doen, alleen de afgrond naast je is niet heel prettig. Zeker niet als je de banden in de modder hoort en voelt slippen. Het idee dat er elk moment een rots naar beneden kan vallen helpt ook niet. We doen ongeveer 45 minuten over 13 kilometer. Naar Kathmandu is het 160-170km, dus reken maar uit. Dat zou volgens ervaringsdeskundigen tussen de 8 en 13 uur duren. We zijn blij dat we dat niet helemaal hoeven mee te maken.
Eenmaal in Syapru Besi laten we het helikopterbedrijf weten dat we er zijn en zij geven aan een helikopter te sturen. Nu is het billenknijpen dat het weer niet omslaat en de helikopter niet meer zou kunnen vliegen. We zitten tenslotte in de bergen, dus het weer kan vrij snel veranderen vooral later op de dag. Een uur later zien we dan eindelijk een helikopter aankomen van Dynasty flight. Yes!! De chauffeur laat een blaadje zien met onze namen erop en het weer is gelukkig nog goed genoeg om te vliegen. Ik kan een gat in de lucht springen.
Ik heb de eer om voorin te zitten en het is een prachtige vlucht door de bergen. De vlucht duurt zo’n 20-25 minuten en het is wel een beetje spannend zo hoog tussen de bergtoppen, zeker wanneer we de berg over vliegen precies tussen twee wolken in. De piloot stelt ons wat gerust want hij heeft nogal wat ervaring. Zo doet hij ook reddingsvluchten, iets wat regelmatig nodig is in de Himalaya. De hele vlucht en het landschap zijn prachtig. We zien rijstvelden, bergen, rivieren, watervallen, meer bergen en uiteindelijk de Kathmandu valley. Kathmandu is een grote wijdverspreide stad. We landen op Kathmandu International airport, alles is goed gegaan en het was een rustige vlucht.
De luchthaven is erg basic, net zoals de terminal. Er zijn veel kleine vliegtuigjes voor binnenlandse vluchten en sightseeing, bijvoorbeeld naar een van de gevaarlijkste luchthavens ter wereld: Lukla. Ja, Nepal is zeker niet voor de zwakhartigen. Zowel de luchthaven Lukla als enkele wegen in Nepal halen met gemak de top 5 van gevaarlijkste wegen/luchthavens ter wereld. Lukla is zo gevaarlijk omdat het een hele korte landingsbaan heeft (ongeveer 460 meter) met aan de ene kant een ravijn en aan de andere kant een steile bergwand. Omdat het in de bergen ligt, op zo’n 40km van de Mount Everest, kan het weer ook snel omslaan en is de wind verraderlijk. Na ons avontuur bij de grensovergang, sla ik deze maar even over.
Na aankomst in Kathmandu, begint het iets bewolkter te worden dus het is goed dat we er zijn, want met dit weer hadden we misschien niet meer kunnen vliegen. Een taxi brengt ons naar Thamel, het toeristische gebied van Kathmandu waar we zullen verblijven. Mijn man en ik lopen naar het hotel dat we geboekt hebben en alsof het receptiepersoneel weet wat wij hebben meegemaakt, krijgen we een kamer upgrade! Een heerlijke kamer, waar we mooi even kunnen bijkomen van ons avontuur. Want bijkomen dat is deze keer echt nodig.
