Stinky tofu in Taipei
Explore My Destination Alle posts,Taiwan Cultuur snuiven in Taipei

Cultuur snuiven in Taipei




Hong Kong is een mooie hub om vanuit daar meer van Azië te ontdekken. Nu heb ik tijdens mijn eerdere reizen al een groot deel van Zuidoost Azië verkend, maar er blijven nog tientallen landen over om te ontdekken. Het land waar ik nu naar toe ga, staat hoog op mijn ‘lijstje’, al weet ik bar weinig van het land. Nu moet ik ook bekennen dat ik niet heel erg kieskeurig en kritisch ben met het toevoegen van te bezoeken bestemmingen aan mijn lijstje. Eigenlijk is het meer het tegenovergestelde: alle landen staan op mijn lijstje en worden daarvan verwijderd indien noodzakelijk, bijvoorbeeld in geval van onrust, oorlog of natuurrampen. Natuurlijk heb ik wel voorkeuren en wordt de lijst ook enigszins beïnvloed door mijn locatie van dat moment. Zo is het land dat ik nu ga bezoeken hoog komen te staan en ga ik naar Taiwan.

Hoewel, land? Land? Taiwan is wederom een geval waarvan te betwisten valt of het een land is of niet. De machtige Volksrepubliek China vindt dat Taiwan bij hen hoort, net als Hong Kong en Macau. De inwoners van Taiwan, ook wel Republiek China genoemd, denken daar anders over. China erkent Taiwan niet als land en heeft nogal wat druk uitgeoefend op andere landen om Taiwan niet te erkennen. En met succes, ook Nederland erkent Taiwan niet als land. Voor het gemak, en om Taiwan een hart onder de riem te steken, ga ik Taiwan toch een land noemen in dit verhaal.

Met een oppervlakte van ruim 36.000 km2 is Taiwan net wat kleiner dan Nederland. Toch zijn de afstanden tussen de verschillende plaatsen niet klein. De reis begint in Taipei, de hoofdstad, waar ongeveer 2,7 miljoen mensen wonen. Hoewel het een drukke stad is, voelt het een stuk rustiger dan Hong Kong. Er is minder hoogbouw en meer groen, waardoor het veel ruimtelijker voelt.

Vanaf de luchthaven wil ik de metro naar het centrum nemen. Bij het kopen van een kaartje word ik direct geholpen door een aardige medewerker, die mij daarna ook nog de weg naar het perron wijst. In de trein kan ik mijn telefoon opladen, maar het is me niet direct duidelijk hoe het werkt. Ik word meteen geholpen door een hulpvaardige Taiwanees die tegenover mij zit. Wanneer ik op het treinstation aankom heb ik wederom geen tijd om zelf te kijken waar ik naartoe moet, want ik word meteen weer aangesproken met de vraag of men mij kan helpen. Het hoofdstation in Taipei is een groot doolhof, dus hier is enige hulp geen overbodige luxe. Maar al met al, een hulpvaardig volkje dus, heel anders dan Hong Kong. Hoewel dit verschil ook te verklaren valt met het feit dat er in Hong Kong veel meer expats wonen en men moeilijker zal kunnen inschatten of je een toerist bent of niet. In Taiwan is de kans groot dat je als westerling een toerist bent en dus eerder hulp nodig kunt hebben. Maar het is en blijft nog steeds een hulpvaardig volkje.

Er zijn diverse bezienswaardigheden in de stad, van historische gebouwen tot modernere plekken en natuur. De oude fabriekshallen omgetoverd tot art galeries, musea of winkels doen mij denken aan Strijp-S in Eindhoven. Niet alleen dit, maar ook de fietstocht die ik in het noorden van de stad maak. Er ligt een mooi, lang fietspad langs de Tamsui rivier, waarover ik langs een Mangrove Forest helemaal naar Bali fiets. Ehm ja, Bali in Taipei. Indonesië vind ik toch te lastig gezien beide landen eilanden zijn. Tijdens de route vergeet ik bijna dat ik in de stad ben. Er hangt een rustige, authentieke sfeer in de ‘dorpen’. Wanneer ik even stop bij een grote plattegrond om te kijken wat er nog te zien is onderweg word ik wederom direct geholpen. Ik sta nog geen tien seconden stil en twee mensen vragen al waar ik naartoe wil en of ze kunnen helpen mij de weg te wijzen. Dit is nu meerdere keren gebeurd en zal zich nog vele malen herhalen.

Met de fiets kom ik langs Fort San Domingo, gebouwd door de Spanjaarden. De latere bijnaam Fort Rood Haar, heeft het te danken aan de Nederlanders. De Nederlanders gingen hier namelijk de strijd aan met de Spanjaarden, welke uiteindelijk verjaagd werden. Maar voordat de Spanjaarden zich overgaven hebben ze het fort grotendeels geruïneerd, waardoor de Nederlanders het opnieuw moesten opbouwen. Nederlanders werden “de roodharige mensen” genoemd door de lokale bevolking en zo werd de bijnaam van het fort geboren. Later raakten de Nederlanders het fort weer kwijt en werd het verhuurd aan de Britten die het gebruikten als consulaat en naast het fort een consulaire residentie bouwden. Het grappigste en meest toevallige moment beleef ik daar, in de Former Britisch Consular Residence. Ik kom exact dezelfde lamp tegen die vroeger in onze woonkamer heeft gestaan. Of deze lamp misschien gekocht is bij de Ikea of onze lamp verhuisd is naar Taiwan is nog steeds de vraag.

Naast de vele gebouwen is Taipei ook een erg groene stad. Zo is er een park naast het nationale theater dat heel groen is en rustig. Er zitten ontzettend veel vogels, van duiven tot mussen en reigers. Ook veel eekhoorns houden van het park, waar ze met elkaar spelen. Het is een rustpunt in de stad.

Voor een mooi uitzicht over de stad ga ik naar de Elephant Mountain. Het kost ongeveer 20 minuten van mijn tijd en wat energie om de heuvel op te kunnen klimmen. Hoewel het bewolkt en regenachtig is, is het uitzicht nog steeds mooi. Het hoogste gebouw van Taipei, de Taipei 101, hoef ik vandaag niet te bezoeken voor het uitzicht gezien de top bedekt wordt door een wolkendek. De toren was met 508 meter ooit het hoogste gebouw ter wereld.

Vanuit Taipei maak ik een aantal leuke dagtrips. Zo ga ik een ochtend naar Yehliu Geopark waar je rotsen in de gekste figuren kunt vinden, gevormd door de invloeden van water en wind. In de middag ga ik naar Jiufen en Jinguashi, twee oude goudmijnersdorpen. Er is een goudmuseum waar meer informatie te vinden is over het goud delven en de levensstijl van de voormalige inwoners. Ook ligt daar de grootste goudklomp ter wereld van ongeveer 220 kilo. De waarde verandert natuurlijk regelmatig, maar het blok is heeel veel waard. Ik kan in elk geval zeggen dat ik ruim 7,7 miljoen euro heb aangeraakt. Hoe dat voelt? Voornamelijk hard en koud.

Na de goudkoorts is het tijd om naar het Yangmingshan National Park te gaan. Om in het park te komen neem ik eerst de metro en vervolgens wil ik de bus nemen. Op het busstation vraag ik bij de toeristeninformatie waar ik de bus precies kan vinden. Wanneer ik bij de halte sta, komt de medewerker van de toeristeninformatie ineens buiten adem naar mij toe gerend. Hij heeft mij de verkeerde informatie gegeven en komt zichzelf nu corrigeren. Het gaat niet eens over de bus die ik nu wil nemen, maar over andere transportinformatie die hij heeft gegeven.

Het park is erg groen met prachtige uitzichten en je kunt er vele mooie wandelingen maken. Er staan zelfs een aantal kersenbloesembomen in bloei. Het is wat aan de late kant, maar er zijn er nog een aantal te zien. De kersenbloesembomen langs een meer dat omringd wordt door bergen, veel groen en roze bloemen erbij, geeft een mooi contrast.
Eenmaal verder in het park, ga ik een hike doen. Ik loop een berg op, waarvandaan ik een mooi uitzicht heb en zelfs een stukje van de stad kan zien. Wanneer ik terug wil lopen staan er ineens 4 buffels op het pad en kan ik er onmogelijk langs. Elke keer wanneer ik een stap dichterbij zet, kijkt één van de buffels op. Ze blijven star op het pad staan en lopen zelfs in mijn richting. Ik besluit niet door de groep buffels te lopen en het enige wat ik kan doen is een stukje terug de berg op lopen. Ik kom twee andere mensen tegen en met zijn drieën lopen we weer naar beneden. Het koppel lijkt het ook niet verstandig te vinden om langs de buffels te gaan. De jongen wil toch zijn machokant laten zien en zegt: “Kom, we gaan er langs!”. Hij loopt heel stoer twee stappen richting de buffels, maar zodra er één opkijkt weet hij niet hoe snel hij om moet draaien. Dit herhaalt zich een keer of drie en ik vermaak me prima. We wachten een tijdje, maar de buffels zijn nog niet van plan het pad te verlaten en lopen telkens weer in onze richting. We maken uiteindelijk het plan om maar in de bosjes te gaan staan om de buffels voorbij te laten, zodat wij daarna verder kunnen. Het blijkt niet meer nodig, want op dat moment vinden de buffels het ineens tijd om het pad te verlaten. Ze zullen ongetwijfeld de grootste lol gehad hebben om ons, maar vinden nu dat ‘het spel’ lang genoeg geduurd heeft. Gelukkig, dat vinden wij ook.

Van al dat hiken krijg je natuurlijk honger. Ook dat komt goed uit, want behalve de zeer diverse bezienswaardigheden is het een MUST om de culinaire kant van Taiwan te verkennen. De beste plek om dit te doen is in Taipei. Er zijn diverse night markets in Taipei, dus ik ben weer helemaal in mijn element. Hoewel ze niet kunnen tippen aan het eten in Thailand, komen ze vervaarlijk dichtbij. Elke avond probeer ik naar een andere night market met eetkramen te gaan en doe ik mijn best zoveel mogelijk verschillende snacks uit te proberen. Zo probeer ik gefrituurde melk, fried chicken (kipschnitzel), een soort broodjes bapao (Fuzhou pepper bun) en heel veel dumplings.
Er is een speciale maaltijd/snack in Taiwan waarvan ik vind dat ik die absoluut moet proberen, maar waarvoor ik eerst enige moed moet verzamelen. Nee, het is niet gemaakt van exotische dieren. Nee, er zitten geen ingewanden in. Het probleem zit hem in de geur van dit gerecht, het stinkt namelijk verschrikkelijk. Dat ze dit zelf ook vinden blijkt wel uit de toepasselijke naam: stinky tofu. Het gerecht is gemaakt van gefermenteerde tofu, dus dat had net zo goed de naam kunnen zijn. De geur, of beter gezegd stank, van de tofu is echter zo sterk dat er eigenlijk geen betere naam voor was dan de huidige. Ik vind de geur wat lastig te beschrijven, deze is ook niet altijd hetzelfde, maar vaak wordt het vergeleken met zweetvoeten of rottend vuilnis. Je begrijpt dat ik wat moeite heb om het uit te proberen. Ik weet me er uiteindelijk toch toe te zetten en ga op zoek naar een populaire eetkraam waarbij de geur van de tofu nog te doen is. Bij sommige kramen is de geur namelijk echt niet uit te staan. Ik bestel een bakje gefrituurde stinky tofu. De verkoper weet waarschijnlijk dat de meeste buitenlanders de stinky tofu niet te eten vinden en geeft mij een net wat andere versie dan de lokale bevolking. Hij lijkt er bij mij express een liter extra saus overheen te gooien, soyasaus met knoflook en chilli. Hoewel er wat mij betreft teveel saus opzit, maakt dit het uiteindelijk nog redelijk eetbaar. De tofu smaakt helaas wel een beetje zoals het ruikt. Het is te doen en binnen te houden, maar ik weet niet of ik het nog eens zou eten. Dat gezegd hebbende, er zijn smerigere dingen om te eten.

Als je de stinky tofu snel wilt wegspoelen, kun je het populaire drankje Taiwanese bubble tea bestellen. Dat is melkthee met donkergekleurde, zachte, chewy parels. De parels zijn vaak gemaakt van tapioca en zijn er in diverse smaken en formaten. Vaak bepaald de verkoper welke parels het beste passen bij de soort thee, maar soms kun je zelf mixen en matchen. De parels in de melkthee zijn kleverig en ik vind er weinig smaak aan zitten.

Behalve het eten, leer ik ook andere aspecten van de Taiwanese cultuur kennen. In Taipei verblijf ik bij een Taiwanees gezin, een koppel met een kind van een jaar of 8. Hoewel er verschillen zijn tussen Taiwan en Hong Kong en China, zijn er natuurlijk ook overeenkomsten. De overeenkomst die ik hier opmerk is de prestatiecultuur. Dit wordt heel duidelijk wanneer het kind om ongeveer 21.15u thuiskomt van haar tekenklas. In Nederland is dit al aan de late kant voor een kind van 8 jaar. Ze mag echter nog niet naar bed, nee ze moet eerst haar huiswerk maken en gaat uiteindelijk pas rond 23.00u naar bed, terwijl ze de volgende dag gewoon naar school moet.

De vader van het kind neemt me de volgende dag mee naar een taoïstische tempel. In de tempel hangen een heleboel kleine lampjes, met name langs de pilaren. Dit blijkt te maken te hebben met het Chinese Nieuwjaar en de Chinese horoscoop. Wanneer jouw horoscoop voor het nieuwe jaar aangeeft dat je niet zo’n goed jaar zult gaan krijgen, kun je een lichtje branden in de tempel. Dat lichtje zal er dan voor zorgen dat je beschermd wordt en je jaar niet zo slecht wordt als in de horoscoop beschreven.
In de tempel staan ook diverse beelden. Eén daarvan is de bewaker van de examens. Veel studenten hangen daar een kaarsje of lampje op, want dat zou voor goede examenresultaten zorgen. Aan het begin van het jaar staan er dus tientallen, zo niet honderden, mensen in de rij om een lampje te kopen. Goed staaltje marketing!

Mijn host legt tevens het een en ander uit over een ander gebruik in de tempel. In de tempels in Taiwan zie je regelmatig mensen twee soort houten gelukskoekjes op de grond gooien. Deze ‘koekjes’ zouden dan een antwoord geven op je vooraf gestelde vraag. Als eerste dien je een stok te pakken uit een vaas, waar 111 stokken in zitten met een nummer erop. Dat nummer correspondeert met een tekstkaartje dat je elders in de tempel kunt lezen. De tekst op het kaartje is het antwoord op je eerder gestelde vraag. Om te weten of je wel het goede nummer, en dus antwoord, hebt gepakt moet je de houten gelukskoekjes op de grond gooien. Wanneer er één omhoog ligt en één omlaag, betekent dit dat je het juiste antwoord hebt gekozen. Liggen ze anders dan moet je een andere stok kiezen, net zolang totdat de koekjes zeggen dat dit het juiste nummer is en je het antwoord op jouw vraag hebt gevonden. Dan pas mag je het antwoord op het kaartje lezen.

Inmiddels heeft mijn man zich weer even bij mij gevoegd en vanuit Taipei nemen we samen de trein naar onze volgende bestemming in Taiwan. Daar vraagt een andere treinreiziger ons ineens: ”Waar gaan jullie naartoe?”. Nou, dat lees je dus de volgende keer!

P.S. Kun je niet wachten? Wie weet kun je het antwoord ontdekken met behulp van de houten gelukskoekjes! 😉

Stinky tofu in Taipei

8 thought on “Cultuur snuiven in Taipei”

  1. Weer een mooi gedetailleerd verhaal om te lezen Monique. Als je zo door gaat hoef ik die hoek van Azië al niet meer te bezoeken. Dan weet ik alles al…;-)

    Veel plezier daar nog!

    1. Hahaha, Remco, het is nog steeds de moeite waard om de plekken zelf te bezoeken en ervaren natuurlijk! Maar er zijn genoeg andere plekken in de wereld waar ik niet geweest ben, dus dan kun jij ons daar over vertellen. Nepal bijvoorbeeld!

  2. Geprobeerd… maar het werkte niet, met die gelukskoekjes…. ik wacht dus in spanning je volgende verhaal af Monique :).
    Intussen hebben wij (Ad, Louise, Marinus en ik) ook een klein reisje gemaakt, weekendje Antwerpen. Hier een heel kort reisverhaaltje: gemoedelijke mensen, mooie oude, monumentale gebouwen, heel veel werk in uitvoering (dus wegomlegging, wegomlegging, …), heel lekker eten (zonder vieze geurtjes), prachtig najaarszonnetje en een fijne logeerplek met hele hulpvaardige en gastvrije mensen. Fijne dagen gehad samen.
    Nog een mooie tijd gewenst met veel prachtige reizen en voor ons indrukwekkende verhalen!
    Liefs

    1. Wat jammer Anny! Dan zit er inderdaad niets anders op dan af te wachten.
      Leuk dat je jullie reisverslag hier deelt. Antwerpen is een mooie stad en het klinkt alsof jullie het erg fijn gehad hebben. Hulpvaardige mensen en lekker eten dragen daar natuurlijk aan bij. Hoewel Antwerpen compleet anders is dan Taiwan, zijn dit wel overeenkomsten. Geniet nog van het najaarszonnetje en de prachtige herfstkleuren!

  3. Taipei en Taiwan… weer een heel leuk verslag Monique! Naar aanleiding van jouw verslag zou ik daar zo ook eens op bezoek willen gaan, vooral die fietstocht lijkt me leuk! En gefrituurde melk zou ik ook wel eens willen drinken… of is het eten…?? Het is in elk geval een gefrituurd avontuur!!
    Weer mijn complimenten!!!
    Groetjes, Louise

    1. Hoi Louise, Taiwan is absoluut een aanrader om te bezoeken! De gefrituurde melk is inderdaad meer om te eten. Qua textuur lijkt het dan een beetje op gefrituurde tofu, misschien ben je daar beter bekend mee.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Related Post